Silent Tears

Ze liep over het grasveld heen, ze zag een voetbal liggen, het grasveld was reusachtig, tranen kwamen op, Lurichiyo slikte. Ze balde haar hand tot een vuist, even kneep ze haar ogen dicht ze begon te rennen naar de bal, ze liep in een kort broekje en een hemdje. De blauwe plekken konden haar niks meer schelen, ze zou zich hier waarschijnlijk toch niet thuis gaan voelen. En of mensen haar blauwe plekken zouden zien maakten ook niks meer uit. Ze nam de bal mee en trapten hem hard in het doel, er gleed een beetje woede van haar af. Tranen stroomden over haar wangen, ze haalde de bal weer uit het doel en begon weer te rennen, ze trapten hem ver voor zich uit. Lurichiyo renden ze raakten buitenadem, maar stoppen deed ze niet, ze struikelde uiteindelijk over de bal en viel languit op het gras. Haar rechter enkel branden, ze probeerden op te staan, maar dat was geen slim idee. Lurichiyo ging overeind zitten en hield haar enkel beet, tranen stroomden over haar gezicht 'Ik haat het hier waarom ben ik hier, ik ben niemand, wie ziet mij nou staan wie wil nou omgaan met zo iemand als ik.' zei ze zacht tegen zichzelf.

Lynn liep in haar trainingsbroek langs het sportveld. Haar blik gleed over het kale kunstgras en rustte op een gestalte dat op de grond zat. Ze liep er langzaam op af en dacht aan haar mp3, waarom had ze die nou in de lucht gegooit tijdens haar val in Davey's kamer?! Ze wuifde die gedachte weg en liep sneller op de gestalte af. Ze herkende toen pas Lurichiyo in het meisje dat op de grond zat. Ze zag haar huilen en ving haar woorden op okal was het nogal zacht. 'Ik weet wie bevriend met jou wilt zijn, iemand die met je om wilt gaan..' zei ze. Ze keek naar de enkel van Lurichiyo en zuchtte. Ze trok haar vest uit en vouwde hem op. Rustig liet ze de enkel op haar vestje zakken en keek ernaar. 'Ik ben geen medisch exper maar je moet naar die enkel laten kijken.' zei ze zacht. Ze glimlachte vriendelijk en liet haar kont op de gronzakken. 'Ik wil bevriend met je zijn.. maarja.. wie wilt er bevriend zijn met de idiote rebelse Lynn?' vroeg ze zacht.

Lurichiyo voelde zich eenzamer dan normaal, ze wilden hier niet zijn. Er kwam iemand het veld op, dat was te horen, even hoopten Lurichiyo dat die persoon haar zou negeren. Maar al snel kwam de persoon dichterbij, die had duidelijk gehoort dat ze had lopen schelden en zei iets terg. Omdat ze niet had gekeken wist ze toen pas wie het was, het was Lynn, langzaam keek Lurichiyo op en hoorde de woorden die Lynn sprak. Ze trok haar vest uit en legde Lurichiyo's enkel er op, ze beet op haar lip Lynn deed opeens heel aardig. De glimlach en de woorden, Lurichiyo keek naar het gras, een zucht ontsnapte haar 'Ik wil wel bevriend zijn met een rebels iemand hoor, misschien ga ik het hier dan leuker hebben.' zei ze zacht. Ze trok haar andere knie op en legde haar kin er op, ze keek naar Lynn 'Ik voel me hier eigenlijk niet thuis, iedereen is alleen bezig met verliefd worden, en er is amper een gesprek met iemand aan te knopen.'

Lynn zag Lurichiyo haar knie optrekken en zelf ging ze in kleermaker zit. 'Ja, verliefde stelletjes, dat had ik eerst ook niet verwacht.. Ik geef toe dat ik wel naar de jongens kijk maar ik vind lol maken veel leuker!' zei ze lachend. Ze voelde de wind tegen haar rug duwen en liet zich op haar rug vallen. 'Ze zien je dan inderdaad niet meer staan, veel verliefde stelletjes negeren je dan gewoon!' ging ze verder. Ze slikte. Als zij een vriendje op het internaat zou krijgen zou ze niemand verwaarlozen, ze zou alleen blij zijn en een goed humeur hebben! Ze krulde zich even op en ging weer zitten. 'Misschien ga ik me meer thuis voelen met een verstandig persoon om me heen... weetje, ik heb eigenlijk nog nooit een échte vriendin gehad! Ze gingen met me om omdat ik alles durfde...' zei ze in een zucht. De tranen stonden in haar ogen. Snel veegdezehenweg voordat ze over haar wangen begonnen te stromen. 'Ik ben trouwens op het internaat gegooit omdat ... mijn vader me heeft aangerand.' zei ze zachter dan normaal. Ze sloot haar ogen en keek weg van Lurichiyo, het deed haar veel pijn hierover te praten. 'Sorry, ik zit alleen maar te klagen hé.' zei ze.

Lurichiyo hoorde de woorden van Lynn, de wind ging over het gras dat mee ging op de wind, Lurichiyo's haren gingen even mee de lucht in en kwamen toen weer op haar rug. Zelf dacht ze niet snel een vriendje te krijgen, jongens zagen haar nooit echt staan. Omdat ze meestal stil was en inzichzelf gekeert, ze hoorde Lynn praten over vrienden. 'Ik had ook geen echte vrienden, het was dat sommige mensen met me praten bijvoorbeeld bij het turnen. Maar voor de rest was ik stil, ik kon geen vrienden maken omdat ze dan mee naar huis zouden willen.. En dat kon niet dankzij mijn ouders en half broer.' zei ze zacht. Ze keek naar Lynn 'Ik ben hier naar toegebracht door mijn tante, mijn ouders verdwenen samen met mijn half broer en kwam niet meer terug. De blauwe plekken spreken voor zich waarom ik geen vrienden durfden te maken, en waarom ik vaak vesten draag ookal is het zomer.' zei ze rustig. toen ze hoorde dat Lynn was aangerand door haar vader slikte Lurichiyo ze pakten even Lynn haar hand vast en kneep er zachtjes in 'Het spijt me om dat te horen.' zei ze heel zacht.

'Dat van jou is ook niets.. wat vreselijk wat ze zo'n lieve meid als jou hebben aangedaan.' zei Lynn zacht. Ze voelde hoe Lurichiyo haar hand pakte en was even in de war, het voelde vertrouwd zoals je bij echte vriendinnen zou moeten zijn. Een zucht ontsnapte uit haar keel en ging over in een soort snik. 'Maar ik vind types zoals jou erg leuk! Ze begrijpen iedereen zo goed én je kan echt met ze praten.' zei ze. Ze kleurde een beetje rood. Dat was haar mening en die had ze gewoon uitgesproken, dat zou ze nooit doen! 'Weetje, Lurichiyo, ik ... ik heb nog nooit zo met iemand gesproken behalve met Kiki, maar dat is anders want ze is m'n zusje.' zei ze zacht. Ze schoof wat dichter naar Lurichiyo toe en ging tegen haar aan zitten en was op haar hoede voor de zere enkel van haar nieuwe vriendin. 'Je bent erg speciaal.' zei ze nog zachter. Ze ging wat bij Lurichiyo weg en trok haar knieën op en begroef haar hoofd erin. Het zag er vreemd uit.

Lurichiyo haalde haar schouders op 'Ik raakten er gewend aan, en tekende meestal als ik me niet goed voelde, of schreef verhalen. Jammer genoeg had mijn mentor er een keertje eentje te pakken gekregen toen ik zat te schrijven tijdens de les in mijn schrift. Het vermoeden de bevestigingen.' zei ze rustig. Toen Lynn haar complimenteerde glimlachten Lurichiyo 'Dankje Lynn, ik mag jou ook graag, je bent een apart geval, maarja wat is er nou leuk aan gewone mensen.' zei ze met een glimlach. Toen Lynn dichter naar haar toe schoof keek Lurichiyo een beetje verbaasd, toen ze hoorde wat ze nog zachter zij keek ze naar Lynn. 'Jij bent ook speciaal Lynn, dat moet je alleen zelf nog zien.' zei ze met een serieuze blik.

Lynn glimlachte en keek op. 'Stomme leraren, ze vonden mij onhandelbaar en stuurde me naar het internaat, m'n ouders waren het met hun eens...' zei ze. Ze luisterde naar het verhaal over de leraar. 'Ik zou hem het liefst nu afranselen dat hij dat zomaar deed!' zei ze. Ze had meteen spijt van haar woorden. Wat zou Lurichiyo nú van haar denken. Ze trok rood weg. 'Maar ik zou waarschijnlijk gewoon weer naar de politie worden gestuurd.' zei ze nog zacht. Ze schaamde zich. Ze probeerde los te komen van het onderwerp. 'Ik ben niet speciaal hoor, ik ben een rebelse Lynn die naar de hell gaat later en geen baan zal krijgen.' zei ze vastberaden. Dat had haar vader haar wijsgemaakt. Ze slikte en schoof naar de enkel van Lurichiyo. 'Zullen we naar de schooldoker gaan? Als ze die hebben? Dan kan je verband krijgen of zelfs gips?' zei ze bedachtzaam. Ze glimlachte kort en stond op om het gras van haar kleren af te kloppen.

'Ik kan snappen dat ze dat soms dachten, ookal was het niet juist.' zei Lurichiyo rustig met een kleine glimlach. Toen Lynn begon over haar oude mentor af te ranselen legde Lurichiyo haar hand even op die van Lynn ze keek haar rustig aan. 'Hoeft niet, mijn mentor had het beste met me voor, word niet rood, je bedoelde het niet slecht.' zei ze met een kleine glimlach. Toen ze hoorde wat Lynn zei over naar hel gaan en geen baan krijgen veranderde de blik van Lurichiyo even 'Zeg dat nog een keer en ik sla je. Je moet niet zo negatief zijn over jezelf, hebben je ouders je dat aangepraat?' zei ze streng. Ze wilden niet dat Lynn zo negatief zou doen over zichzelf. Ze was een hele lieve meid toen ze over de schooldokter begon knikte Lurichiyo. 'Ja die is er, in de oosvleugel van Silent Hill.' zei ze. Ze zetten haar handen onder zich en duwde zichzelf voorzichtig omhoog, ze hield haar rechter voet iets van de grond. Ze pakten het vest van Lynn en klopten het gras eraf, ze klopten daarna haar eigenlijk kleding af. Ze gaf het vest terug en glimlachten 'Het is alleen zwaar gekneust dus ik denk hooguit verband.' zei ze.

Lynn werd zoals beloofd niet rood. Ze knikte alleen als een braaf meisje en luisterde aandachtig. 'Je bent geweldig Lurichiyo.' zei ze met een kleine glimlach. Ze hoopte dat ze nu een echte vriendin had. Ze was het zat alleen geliefd te zijn omdat ze zo gemeen was. Ze zuchtte en grijnsde toen Lurichiyo over slaan begon. 'Nee alsjeblieft ik zal nooit meer zo negatief doen!' zei ze lachend. Ze hield Lurichiyo overeind en trok haar vest weer aan. 'Dankje' zei ze. Ze glimlachte en pakte de arm van Lurichiyo om hem om haar nek heen te slaan. 'Steun maar zoveel je wilt op me hoor!' zei ze lachend. 'Ik zal er altijd voor je zijn!' zei ze toen wat zachter. Was dat nu te overdreven? Ze liep langzaam een stukje en droeg de helft van Lurichiyo's gewicht... hoopte ze. Ze bleef staan. 'Kun je hem wel bewegen?' vroeg ze. Ze ratelde wel door zeg. Ze keek naar de lucht en grijze wolken kwamen tervoorschijn.

Even grijnsde ze, toen ze Lynn zag knikken als een braaf meisje 'Ik ben niet geweldig, ik ben gewoon mezelf.' zei ze met een glimlach. Lynn ondersteunde haar goed, daar was Lurichiyo blij mee, ze had het gevoel een vriendin voor het leven te hebben. Lurichiyo liep een beetje mank, maar dankzij Lynn ging het wel, ze staken het grote veld over, normaal vond Lurichiyo dat niet erg maar nu was het toch niet zo heel fijn. Toen Lynn zei dat ze er altijd voor Lurichiyo zou zijn glimlachten ze 'Ik ook voor jou als ik dat kan.' zei ze vriendelijk. 'En het lopen gaat wel, gewoon door zetten want blijven zitten dan kom je nooit verder.' zei ze lachend.