Just going for a walk.

Langzaam strompelend liep Elodie door het bos. Het was al aardig donker en de maan - de vol was - stond hoog aan de hemel en verlichtte het bos redelijk goed zodat je kon zien. Enge geluiden vulde het bos maar toch voelde Elodie zich veilig. En ergens hoopte ze dat ze Edward tegen zou komen.

''Hallo Elodie'' zei een vriendelijke stem ineens in het donker.
Daar,boven in een boom,zat Edward,heel relaxt tegen een boom,terwijl hij naar beneden keek met een speelse glimlach.
Blijkbaar vond hij het ook niet gevaarlijk,op zo'n afstand waar een mens erge verwondingen zou kunnen oplopen

Elodie schrok en keek om zich heen, toen ze omhoog keek spotte ze Edward in een boom. 'Wat doe jij daar nou?' vroeg ze verbaasd. Hoe kon hij zo hoog in een boom klimmen. Hij had dan wel erg veel talent.

Edward grijnsde.
''De natuur is mijn thuis,de enige plek waar ik mezelf kan zijn.-'' Zei hij,en keek trots naar de bomen en wildernis om zich heen.
''Maar zeg,wat doet zo'n lief klein meisje helemaal alleen in het grote,gevaarlijke bos?'' Vroeg hij lachend,en sprong daarna zonder enig geluid uit de boom.
Het ging mega snel,en hij belandde gewoon op zijn voeten

Elodie glimlachte en keek hoe hij uit de boom sprong. Hij was wel snel zeg..
Ze schudde haar hoofd even om ergens anders aan te denken en luisterde naar wat hij vroeg.
'Dit lieve kleine meisje is niet bang voor het grote, gevaarlijke bos' zei ze grinnikend met een speelse glimlach. 'Ik voel me veilig hier' plakte ze er dan serieus achter aan.

Edward plukte een stukje van een struik uit Elodie's haar.
''Slaap je er ook?'' Grinnikte hij en hield het omhoog

'Nee dat niet' zei Elodie met haar blik op het stukje van een struik gericht. Ze grinnikte eventjes. 'Loop je mee?' vroeg ze dan aan hem.

Edward knikte en glimlachte.
''Wacht maar,ik weet wel een mooie plek'' Zei hij en liep de linkse kant op

Elodie glimlachte en liep hem nieuwsgierig achterna.
Ze wou wel eens weten welke mooie plek hij bedoelde.

''Het is denk ik iets te ver lopen'' Zei hij,en stopte.
Hij draaide zich om naar Elodie,en keek in haar ogen.

Zonder nadenken tilde hij haar achter op zijn rug.
''Hou je vast,en als je snel misselijk word,ogen dicht'' Zei hij met een valse glimlach.

En daar hield hij zich aan,want direct na deze
woorden,vloog hij als het ware over de grond.
Het was aan het rennen,maar het leek alsof het doorgespoeld was.
Hij rende keisnel,wat niemand kon.
Hij rende als een kogel,wat geen ander wezen bij zou kunnen houden,zelfs geen poema.

Elodie schrok toen ze opeens op getild werd en hield zich stevig vast aan Edward.
Ze begon te twijfelen of hij wel menslijk was toen hij opeens keihard begon te rennen toen hij opeens begon te rennen. Ze hield zich nu zo strak vast om zijn nek waardoor ze dacht dat ze hem bijna aan het vermoorden was.

Edward's loop duurde ongeveer 10 minuten.
Daarna kwam hij bij een heuvel,waar beneden een grasvlakte lag,vol begroeid met de prachtigste bloemen.
Het was avond,en de maand trok een prachtige vloed over het grasvlak.
Ook hoorde je een klein beekje stromen,die er links naast lag.

Edward zorgde dat elodie rustig en wel op de grond kwam,en hij lachtte zachtjes.
''En,wat denk je nu...'' Zei hij gniffelend en bekeek haar verbaasde gezicht.

'twee dingen, dat het hier mooi is en wat jij bent' zei ze er stond nog steeds een flauw glimlachje op haar gezicht maar ze vroeg zich af of die bleef staan als hij vertelde wat hij was. Haar gezicht zag nog steeds bleek van het renritje. Ze ging maar op een steen zitten en staarde naar het beekje. 'Nou?' vroeg ze dan. 'Wat ben je?'

Edward ging op het gras zitten,en leunde tegen de steen waar ze op zat.
''Een mens met een érge ADHD stoornis'' grinnikte hij,en keek naar het beekje.
Zijn ogen waren nu duidelijk honingskleurig,in het maanlicht

'aha..' mompelde Elodie en ze keek Edward wat ongelovig aan. 'Dat verklaart natuurlijk alles' ze grinnikte eventjes in zichzelf en besloot dit onderwerp dan maar te sluiten en op een ander onderwerp over te gaan. 'Kom je hier eigenlijk vaak?' vroeg ze, ze keek hem aan.

Edward knikte ''Soort nadenkplekje,of als ik me niet kan inhouden om te,-'' vlug stopte hij. Shit,dacht hij bij zichzelf.
Wat zou ze wel niet van me denken als ze het weet?
Dacht hij angstig,en keek edolie aan.
Hij zweeg.
Een ongemakkelijke stilte viel er.

'Als je je niet in kan houden om wat te doen?' vroeg ze, verbaasd dat hij stopte met zijn zin.

Edward voelde zich letterlijk vastvriezen aan de grond.
''V-vechten...'' Zei hij,en keek haar onzeker aan.
Dombo! Dat gelooft ze toch zeker niet?!? Dacht hij kwaad in zichzelf

Elodie trok haar wenkbrauw. 'ja, ja en dan vecht je zeker tegen de bomen' zei ze nogal teleurgesteld dat hij niet gewoon de waarheid vertelde. 'vertel gewoon de waarheid'

Edward trok een valse glimlach,en er klonk een speelse grom uit zijn mond.
''Internet..'' Gaf hij als hint
''Als ik het je nu zou vertellen,zou je gillend wegrennen,en de komende tien jaar in een psychische inrichting moeten zitten om weer bij verstand te komen'' Zei hij weer serieus,en keek Elodie aan

'Je bent gemeen' een speels glimlachje sierde haar gezicht en ze gaf hem een zachte duw.
'En dat doe ik niet als ik er morgen achter kom? Ik denk niet dat dat veel erger zou zijn' glimlachte ze eventjes.

Edward tilde haar omhoog,en zette haar op zijn rug.
''Dát had je niet moeten zeggen'' Zei hij grijnzend,en klom een boom in,totdat ze bijna bij de top waren.
''Kan ik erop vertrouwen dat je geen hoogtevrees hebt,en goed kan klimmen?'' Vroeg hij plagend,en glimlachte

(ik ben een haar nerdie of je zet jezelf op je rug xD)

Elodie schrok toen hij opeens in een boom klom. 'Daar kan je op vertrouwen' zei ze grinnikend. Ze keek kort om zich heen waardoor haar mond nu open stond. 'Wat is het hier mooi' zei ze zachtjes bijna onhoorbaar.

(kud,even editten,raakte door de was,excuses XD)

Edward knikte lachend.
''Al een idee?'' Grinnikte hij,en keek van het uitzicht naar elodie

Elodie keek Edward even aan. 'Superspin?' vroeg ze met een grinnikje in haar stem. Ze pakte een tak vast en ging op de gene die er onder hing staan.