Wandelen..

Edward liep door het wilde bos,waar bomen hoog reikten.
Hij kwam op een pad,en wandelde verder,waar hij op een open plek kwam,waar hij op het bankje ging zitten dat daar stond -wat half ondegroeit was door mos- en keek naar voorbijgangers,en bestudeerde iedereen andachtig

Dankzij Jake en Lynn was Lurichiyo ontsnapt aan het nablijf lokaal, waarom ze daar heen was gebracht was haar een raadsel. Maar nu was ze vrij voor zo lang het duurde, ze liep tussen de bomen door, er waren veel kleine dieren in het bos. Na een stuk voorbij de boomgrens te zijn en dieper in het bos, stonden er ook bankjes, op een bankje zat een jongen. Hij was anders dan Lynn en Jake, ze keek even naar hem en pakten haar rugzak van haar schouder en liep een klein stukje verder en ging op de grond tegen een boom zitten. Ze pakten haar tekenblok uit haar tas en een potlood, ze sloeg een bladzijde om en kwam op een lege terecht. Ze keek weer naar de jongen en begon lijnen te schetsen, eerst zijn gezicht, en daarna zijn lichaam en het bankje, de omgeving kwam later.

Edward zag na een tijdje het meisje zitten,niet groot,en niet oud. Hij schatte haar zo'n 16.
Hij merkte op dat ze tekende,en hij wachtte rustig af..

Haar ogen stonden naar haar voeten gericht en soms keek ze eens op om te kijken waar ze heen liep. Zo liep Elodie door het bos, diep in gedachten gezonken zich zelf nog steeds afvragend wat ze fout had gedaan dat haar stiefvader zo kwaad werd. Ze zuchtte diep en stopte toen twee mensen haar opvielen. Een meisje van rond de 15/16 en een jongen rond de 17/18. Ze besloot niets te zeggen maar staarde alleen met haar ijzige blauwe ogen naar de twee.

(Als eddie boos is heeftie zwarte oogjes,en als ie neutraal is oranje,en als ie heel blij is honingkleurig :'])

Edward negeerde het meisje dat waarschijnlijk -aan haar gedachten te zien- hem aan het tekenen was,en bekeek nu het andere meisje,dat ongeveer net zo oud als hem was,nouja,zijn denkbeeldige leeftijd.

Hij snoof onopgemerkt een lucht op,die hem vleide,maar hij hield zich in,en balde zijn handen tot vuisten.
Hij gooide het meisje een geïrriteerde blik toe,en keek gespannen de andere kant op,maar gluurde onder zijn wimpers door naar het meisje.
Hij was enorm gespannen,zo te zien aan zijn lichaam.

Het meisje trok zich op de één of andere manier aan

Elodie keek vervreemd naar de jongen. Was er iets mis met haar waarom hij zo vreemd deed? Hij zag er nogal gespannen uit en aan zijn vuisten te zien was hij dat ook. Ze keek hem vragend aan, het viel haar nu pas op dat hij erg knap was. Ongeveer alles wat ze kon bedenken was perfect aan hem. Ze begon zich nu eigenlijk aftevragen wie hij was en hoe hij heette.

Edward stond op,en rende eerst ''Normaal'' een stuk het bos in.
Pas er zeker van te zijn geen anderen te zien,zette hij een tempo op,zo snel als een kogel.
Ergens hoopte hij te kunnen praten met het meisje,maar ergens ook niet.

Elodie schrok toen hij opeens weg rende. Ze besloot maar achter hem aan te rennen. Om te kijken wat hij ging doen. Misschien kreeg ze de gelegenheid met hem te praten. Hijgend bleef ze staan toen ze hem kwijt was geraakt onder het rennen. Ze had hem graag dingen willen vragen en hoopte dat ze hem nog eens zou zien.

Edward stopte op een soort berg,die er niet zo ver vandaan lag. Hij ging op een omgevallen boom zitten.

Hij begreep het niet,hij kon z'n eigen gevoelens niet onder dwang houden. Hij had dit nog nooit in zijn leven eerder meegemaakt.

Áltijd kon hij gedachten lezen,waarom bij haar niet?
Waarom had precies zéi van de duizenden vrouwen die hij tegen had gekomen in zijn leven,zei zoveel aantrekkingskracht bij hem?

Hij dacht na,en wreef met zijn hand langs zijn kin,diep nadekend

Elodie zuchtte en liep nog een stukje door, naja het was meer strompelen. De jongen trok haar aan, waarom wist ze niet dus wou ze dat graag uit zoeken. Ze schrok toen ze hem op een boomstronk zag zitten. En glimlachtje lichtjes.

Edward keek niet op,integendeel,hij hoorde haar niet eens.
Hij kreunde zachtjes,en wreef over zijn hoofd.
Hij dacht na,en stelde vast dat het zinloos was.
Hij tuurde naar de ondergaande zon,en schoof zijn warrige haardos naar achteren

Elodie merkte dat hij haar niet zag en liep naar hem toe. 'Heey' zei ze zacht. 'Ik ben Elodie Fletcher' zei ze dan wat luider. Haar bleke huid stak fel af in het bos. 'Zit je ook op het internaat?'

Edward draaide zich om,en zuchtte.
Van opluchting?
Hoogstwaarschijnlijk wel.
Hij rook de heerlijke geur weer,van jasmijn. Of rozen?
''Hallo'' Zei hij en zijn mond krulde om in een hartstochtelijke,vriendelijke glimlach.
''Ik ben Edward Cullen,ik zit inderdaad op het internaat,'' Zei hij,en zijn honingkleurige ogen bestudeerden de hare.
''Mijn verontschuldigingen dat ik ehm...-'' Zei hij,en keek beschaamd naar beneden,voordat hij zijn zin afmaakte.
''...Zo bot deed op het eerste gezicht...Ik ben niet zo open zie je,en ben gewoonlijk het gewend mijn leven in stilte te leiden,zonder publiek'' Zei hij,en hij moest lachen. 'Publiek?' Herhaalde hij in zijn gedachten. 'Hoe kóm ik erop' Vervolgde de gedachte

Elodie glimlachte ook. Hij heette dus Edward, Edward Cullen.
'Het is niet erg hoor, ik ben ook niet erg spraakzaam' grinnikte ze nu ook.
'Maar aangenaam je te ontmoeten'
'Waarom ben jij hier eigenlijk op het internaat' vroeg ze nieuwsgierig en tegelijkertijd ook om een leuk gesprek te starten.

''Ouders...Ruzie thuis'' Zei hij,en zijn ogen kleurden wat minder goud,hij klonk duidelijk teleurgesteld over zijn ouders.
''En jij?'' Vroeg hij daarna,en keek in haar ogen

Elodie zuchtte en keek naar de grond, ze vond het altijd moeilijk om iets over haar ouders te vertellen. Toch besloot ze het maar toe doen, er moest teminste iemand het weten. 'Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder kreeg een nieuwe vriend, hij was eerst wel aardig maar hoe langer hij bij ons bleef hoe meer hij op mij in begon te slaan als hij een slechte dag had. Toen hij werd ontslagen, sloeg hij mij bewusteloos en volgens mijn moeder was het mijn schuld. Ze wouden me niet hebben dus stuurde ze me hier heen´ zei ze snel.

''Wow...-'' Zei hij,en keek ernstig.
''Sorry,ik wou geen moeilijke herinneringen oproepen,het spijt me...'' Hij keek haar aan,en voelde diep in zijn hart een steek van medelijden.
Kon hij haar vertrouwen?
Hij wist het niet.
Wat hij wel wist,is dat hij een raar gebrom hoorde,van een beer lag hem bij.
Hij wist het niet zeker,hield zijn hoofd omhoog,en snoof onopgemerkt in de lucht

Lurichiyo had gemerkt dat de jongen had gezien dat ze aan het tekenen was en waarschijnlijk ook door had dat ze hem aan het tekenen was. Ze schaamde zich, wat dacht hij wel niet, ze bleef stug door tekenen en keek alleen naar haar papier, er kwam een ander meisje aan lopen, ze was rond de 17. Ze begon te praten met de jongen, Lurichiyo maakten haar tekening af en deed haar blok en potlood weer terug in haar tas, ze staarde naar de grond waar ze op zat. Langzaam stond ze op, en pakten haar tas op, ze kon wel wat zeggen, tegen de jongen en het meisje. Maar iets hield haar tegen, waarom was ze toch altijd zo stil? Ze draaide zich om en liep weg van de twee, na een stuk weg te zijn van hun, tranen stonden in haar ogen. Ze was vaak alleen geweest, maar ze wist niet of ze er makkelijk verandering in kon gaan brengen.

Edward zag het meisje opstaan,en zag wat er in haar gedachten rondspeelde.
Vlug wenkte hij haar met zijn vinger en glimlachte

Net voordat Lurichiyo het op een rennen wilden zetten zag ze dat de jongen haar wenkten, ze draaide haar gezicht even weg. Ze ging met haar hand langs haar ogen, ze wilden niet huilen ze had hier de kans op een nieuw begin, en die zou ze grijpen. Ze haalde even diep adem en draaide zich toen om en liep naar de jongen en het meisje. In haar ogen lag een beetje lege blik, ze wist niet echt wat ze moest zeggen of doen. 'Uhh hoi.' mompelde ze.

''Hallo'' zei hij en glimlachte.
''Ben je vaker alleen?'' Vroeg hij,en hij keek naar het meisje

Lurichiyo keek even rond, ze had haar armen om zich heen geslagen, de jongen glimlachten, dat deden mensen op school wel eens. Maar haar familie nooit, ze was aardigheid van vreemden niet echt gewend, ze aarzelde even en glimlachten toen zwakjes. Ze hoorde zijn vraag, ze had het gevoel dat ze een stomp in haar maag kreeg door die vraag. Lurichiyo slikte even en keek naar de jongen, 'Ja, eigenlijk bijna altijd dankzij mijn ouders en half broer.' zei ze zacht. Ze keek naar de grond, en daarna naar de jongen. Ze wilden veranderen en niet meer alleen zijn, ze moest bij haarzelf beginnen. 'Ik ben Lurichiyo, ik zit op Silent Hill, en jij?' zei ze daarna.

''Ik ook'' zei hij,en knikte.
''Sluit je jezelf buiten?'' Vroeg hij daarna aarzelend,en zijn ogen onderzoekten haar gezicht

Lurichiyo had al gedacht dat hij ook op Silent Hill moest zitten anders was hij hier niet in het bos, het meisje zat er vast ook. Toen hij vroeg of ze zichzelf buiten sloot, schrok ze eigenlijk een beetje, misschien deed ze dat inderdaad wel een beetje. 'Misschien wel een beetje.. maar mijn ouders lieten me nooit vrienden maken, en ze mochten nooit mee naar huis.' zei ze zacht. 'Ookal wilden ik dat ook niet, ik draag dingen met lange mouwen met een reden.' zei ze, haar blik was veranderd, harder geworden. Aan de herineringen van haar ouders en half broer, het liet haat en verdriet naar boven komen.

''Wow...'' zei hij en trok een nogal ernstig gezicht,als hij dit verhaal omzette in gedachten.

Het begon lichter te worden,verschrokken ging Edward in de schaduw staan,wachtend totdat het donkerder werd