Wandelen..

Lurichiyo zag dat de zon achter een wolk vandaan kwam, ze hoorden de jongen wow zeggen. Er waren wel meer kinderen op Silent Hill die door hun ouders mishandelt waren, sommige gingen het slechte pad op. En sommigen bleven stil en probeerden te verdwijnen in de hoop dat de problemen dan ook verdwenen. Zoals Lurichiyo, langzaam deed ze haar mouwen omhoog en liet haar rechter arm gezien. Hij zat onder de blauwe plekken, Edward ging in de schaduw staan, misschien hield hij wel niet van de zon. 'Daarom.. kon ik nooit vrienden mee naar huis nemen als ik ze had.' zei ze zo rustig mogelijk.

Edward keek met open mond
''Ben je ooit in opstand gekomen?'' Vroeg hij daarna

Lurichiyo zag Edward's reactie en schudde langzaam haar hoofd, 'Nee, mijn leraren hadden het wel door, maar ik mocht nooit zeggen dat ze gelijk hadden. En ze hebben wel eens met mijn ouders gepraat, en daarna volgden alleen nog maar meer pijn.' zei ze terwijl ze haar mouw weer naar beneden deed. Daarna keek ze even naar het meisje en daarna weer naar Edward 'Ik ben hier gebracht door mijn tante nadat mijn ouders en half broer zijn verdwenen, waarom ben jij hier?' zei ze rustig.

''Wow,das.. heftig...,'' zei hij ernstig,en zijn blik ging van ernstig in teleurstelling over z'n ouders.
''Ruzie...'' zei hij.
''érge ruzie..'' zuchtte hij.
Met schrik keek hij,en de hemel werd lichtblauw,en de felle zon scheen
''Het spijt me,ik moet gaan,we zien elkaar nog wel 'ns'' zei hij vlug,en knikte naar de meiden,en rende zo snel als een kogel vlug uit zicht

Lurichiyo zuchten, ze was er langzaam gewend aan geraakt, toen de zon opeens helemaal doorbrak zei Edward dat hij moest gaan. 'Wacht, waarom?' riep ze. Snel renden ze in de richting waarin Edward heen was gegaan. Na een kleine twee honderd meter te hebben gerend stopten ze hijgend, ze keek om zich heen. Waar was hij nou gebleven, ze plofte neer in de schaduw onder een boom, haar hart ging te keer.